Ik ben Ellen en wordt volgende week 50. 18 jaar geleden zat ik met m'n dochtertje in een pierenbad bij Landal, toen een vrouwelijke dermatoloog mij benaderde. Ze vond het heel vervelend mij aan te spreken, maar ze zag een naar uitziende moedervlek op m'n sleutelbeen en of ze even mocht kijken. Beduusd heb ik toegestemd. Ze raadde me aan om hiermee naar de huisarts te gaan. Ze bood nog 2 keer haar excuses aan, omdat ze het zo vervelend vond. Maar ze heeft hiermee wel mijn leven gered. Ik had nog nooit van melanomen gehoord en zou nooit naar die plek hebben laten kijken. Het bleek dus een melanoom (wat ik overigens telefonisch te horen kreeg) en bij verdere controle bleek er nog één op m'n borst te zitten. Beide verwijderd, een reëxcisie en gelukkig niet diep. Wel door naar het AVL voor 5 jaar nacontrole. Dan wordt je 'losgelaten' en moet je de boel zelf in de gaten houden. Ik heb 13 jaar alleen gewoond, waarbij het lastig is om de vele moedervlekken op je rug in de gaten te houden. Ook druk met de nodige andere (medische) problemen, dus laks geworden met onderzoeken. 4 jaar geleden toch maar weer eens naar een dermatoloog, maar een vluchtige blik was alles. Dat geeft niet echt vertrouwen. Laat maar zitten, dacht ik, dat kan ik zelf ook.
Afgelopen zomer ging echter een moedervlek op m'n schouder opvallen: groeit ie nou? In de gaten houden. Na een tijdje wist ik het zeker en ook asymmetrisch van vorm en meerdere kleuren. Zoals ik zelf achteraf zeg: 'een huis-, tuin- en keukenmelanoom'. De andere melanomen zagen er trouwens totaal anders uit.
Via de huisarts naar de dermatoloog, gelukkig een andere, hier in het Meander Amersfoort. Zijn reactie: "Dit is zeker een melanoom en ik wil m er meteen uithalen". Dus niet eerst een biopt. 2 Weken later bleek het inderdaad nummer 3 en het heeft een dikte van 1,0 mm. Volgens de nieuwe richtlijnen ga je ook door voor een schildwachtklierprocedure. Omdat het op de schouder/romp zit, ging ik door (of terug) naar het AVL. Gelukkig, beter kan niet, voor mijn gevoel.
Ik ben al geweest voor mole-mapping. Er zijn 50 atypische moedervlekken op de foto gezet, die in de gaten gehouden worden.
Ik word op 7 februari pas geholpen (schildwachtklieronderzoek en de reëxcisie). Dan nog wachten op de uitslag. Dat betekent dat ik dan 3 maanden heb moeten wachten of er uitzaaiingen zijn. Dat is wel erg lang om je emoties in bedwang te houden en 'gewoon' door te gaan met leven.
Vorige week ben ik binnengelopen bij het Toon Hermans inloophuis en ben daar heel fijn ontvangen (aanrader!). Inmiddels staan er gesprekken gepland met een psycho-oncologisch therapeut. Zij gaat mij ook helpen de angst een plekje geven. Ik dacht nl. dat die eerste melanomen na 18 jaar een 'incident' waren, maar met de derde is er een soort angst voor de toekomst ontstaan. Ik weet uit ervaring dat die angst minder zal worden, maar nu zeker nooit meer weg zal gaan.
Spannende tijden.
Groetjes, Ellen