Hallo,
Ik heb enkele dagen geleden de uitslag van een onderzochte moedervlek gekregen: een dun melanoom van 0,8 mm. Sindsdien kan ik alleen maar huilen. Het gaat wel met ups en downs, maar de tranen zijn er zomaar. Ik maak me ontzettend zorgen over de toekomst. Drie maanden geleden ben ik net moeder geworden van een prachtig ventje. Ik was zo gelukkig met hem en mijn vriend. En dat ben ik nog steeds! Maar dan komt ineens dit nieuws...
Het rare is dat ik al jaren een raar gevoel had bij die moedervlek, een zwarte vlek op m'n bovenbeen. M'n hele been voelt ook al jaren anders aan. Drie jaar geleden heb ben ik met de moedervlek bij een dermatoloog geweest. Ik ging er vanuit dat 'ie verwijderd zou worden, dus ik had die dag een rokje aangetrokken. Ik dacht dat het wel handig zou zijn, dan hoefde ik ook geen broek uit te trekken en kon de dermatoloog er zo bij. Helaas had ik de afspraak pas om 16.10 en kwam de dermatoloog pas ruim een uur later. Ze zag me zitten en zei vrijwel direct dat ze de moedervlek niet uit schoonheidsideaal gaat weghalen. Ik voelde me niet serieus genomen maar ging er toch maar vanuit dat de dermatoloog het bij het rechte eind had. Zij is per slot van rekening de deskundige. Wel is de moedervlek altijd in m'n gedachten gebleven. Het zat me nooit lekker. Ook tijdens m'n recente zwangerschap dacht ik weleens aan de moedervlek. Nu overal na ruim twee maanden na de bevalling weer wat ritme in kwam, besloot ik toch weer naar de huisarts gegaan. Deze stuurde me direct door en ik koos voor een ander ziekenhuis in de buurt. De dermatoloog maakte zich niet direct zorgen, maar door m'n verhaal (het idee van een verandering en de opvallendheid van de moedervlek) en een klein zwart puntje die de zag, is de moedervlek direct verwijderd. Het gaf me even later het gevoel van opluchting. Blij dat ik eindelijk verlost was van deze plek...
Het verwijderen van de hechtingen en de uitslag had ik twee weken later gepland, omdat m'n vriend die dag vrij was en dan bij de baby kon blijven. Ik ging dus alleen, met het idee dat het best verkeerd kon zijn maar ook vast wel weer zou meevallen. Een dun melanoom wordt er dan gezegd. Ik moest huilen, omdat mijn gevoel werd bevestigd dat het me niet lekker dat en dat dus gegrond was! En dat ik net moeder was en me dit overkomt! Ik probeer sterk te blijven bij m'n baby, maar soms lukt dat niet juist omdat ik bij hem ben. Ik wil hem beschermen en alles van hem meemaken. Het maakt me zo verdrietig. Ook voor m'n vriend. Hij heeft zoveel voor me gedaan tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Ik was weer aan het opkrabbelen na m'n herstel.
En ik moet het m'n ouders nog vertellen. Hoe kunnen die mensen dit aan? Na genoeg te hebben meegemaakt, zijn ze zo blij dat ze me gelukkig zien met onze baby en zijn ze zelf ook zo blij met hun kleinkind.
Ik weet ook zelf niet hoe ik ermee om moet gaan.