Hoi Marti,
Ontzettend bedankt voor je lieve en begripvolle reactie.
Ik ben blij om te horen dat je mijn gevoelens herkent. Omgekeerd herken ik ook wat jij verteld: het vele lezen, het gevoel van veiligheid dat weggeslagen is. Ik hoop over een tijdje net als jij steeds langere periodes te ervaren waarin ik er niet aan denk. Hoe gaat dat nu bij jou? Ben je er nog veel mee bezig, en heeft het op de één of andere manier invloed op hoe je leeft?
Haha ja die bus-opmerking.. ik snap zo goed wat er mee bedoeld wordt, en het is ook waar. Je weet gewoon niet wat je in het leven gaat overkomen, en vaak zijn het juist de dingen waar je nooit aan hebt gedacht, die alles op zijn kop zetten. Je kunt niet voluit leven als je steeds bang bent. Maar het raakte me gewoon toen me dat voor de 5de (ofzo) keer gezegd werd (heel overgevoelig van mij).
Ik las dat een vrouw van 32 ongeveer 0.04 % kans heeft om te overlijden.. mijn oncoloog gaf aan dat ik 5-10% kans had om te overlijden aan dit weggehaalde melanoom. Geef mij die bus-kans dan maar

.
Dit is eigenlijk wat vooral nog erg bij mij speelt:
Toen bij mij het besef kwam dat mijn levensverwachting misschien heel veel korter was dan ik altijd dacht, sloeg me dat echt omver. De angst dat ik mijn lieve peuter en baby misschien niet zou kunnen helpen opgroeien geeft me echt een paniek gevoel. Ik kan die angst gewoon niet bevatten, het is te groot zeg maar. Voor mijn gevoel heb ik het een beetje weggeduwd nu, en dat lukt en werkt ook prima.. maar voorzichtig denk ik er toch iedere dag wel aan. Dat is het.. ik maak me echt geen zorgen over dingen die ik nog had willen doen ofzo, geen zorgen over alles waar ik me eerst wel zorgen om kon maken. Ik heb alleen die intense wens om bij hun te blijven. Ze niet te beschadigen door weg te vallen.
In het begin zocht ik allerlei informatie ook, over kinderen die opgroeien zonder moeder, en over hoe je ze op kunt vangen etc. Sindsdien ben ik ook bewust dingen aan het opschrijven in de vorm van een dagboek. En zo nog wat voorbereidingen voor als het doemscenario waarheid wordt.
Ik voel me ook wel steeds machtelozer daarin, ik realiseer me steeds beter dat ik die klap niet zou kunnen verzachten en dat ik niet zoveel troost kan bieden met wat ik achter zou laten. Het belangrijkste (aanwezig zijn, knuffelen, praten etc) zou ik ze niet meer kunnen geven. Dat is een beetje de gedachte-cirkel waar ik in rond hang.
Dat is de angst die nog erg schuil gaat achter het normale leven wat gewoon door is gegaan.
Is het denk je zo dat je leert leven met de angsten die je voelt? Of dat ze echt wegslijten? Of accepteer je ze steeds beter?
Groetjes Pluto